Een zware oude jas…
This coat is pretty old. With broken zippers, and sun bleached patches. It is very clear it has been worn a lot outdoor. It is just horrible. But it is not. My husband (AKA Ben) has very fond memories going for this coat. I hate it, but whatever, life would be boring if we liked all the same things. We kept it in a closet for a long time, and than Marie Kondo* came and we moved it to a place where he could see it. But it was just not right for me. It was still gathering dust but in a place where we could see it, rather than someplace hidden.
In deze jas heeft mijn man Ben jaren teams gecoached. Dat kun je ook wel zien. Ik vind het ding niet om aan te zien. Maar nadat we netjes alle afleveringen van Mari Kondo* hebben gezien, is het item in kwestie verhuisd van de kast naar een haak op de muur. Zo wordt Ben wat vaker aan die mooie tijd herinnerd. En ik aan een stoffige orange jas. Ik had dus al snel besloten dat ik er wat aan moest gaan doen….
So I send him a shocking picture! I was going to turn it into a bag, as he keeps his sportswear in bags. Wanting to preserve as much as I could from the original jacket, I kept the pockets, and the bottom had a elastic band that I could use for the top of the bag.
Ik wilde zo veel mogelijk het gevoel van een jas blijven houden. Dus de ritsen en de zakken moesten blijven zitten. Er zat een elastiek in de onderkant, die wilde ik houden en aan de bovenkant zetten als afwerking. Ik moest eerst even nog het elastiek er opnieuw doorheen halen en afknopen, het functioneerde eigenlijk niet meer. Maar wanneer de tas af zou zijn weer wel!
The most fiddly thing was trying to get the sleeves to go flat without completely destroying the seams. I pinned them flat and later sewed from underneath. The sort of the same thing had to be done with the inside, but that could be done a little less pretty.
Natuurlijk moesten de mouwen plat. Dat was het grootste puzzelwerk maar is uiteindelijk prima gelukt door het gewoon meerdere keren op andere manieren te spelden en het vervolgens dicht te naaien.
The is the result on the inside. There is even the spare button! The zippers, apart from the broken front zipper, are all functioning. It really is still a coat!
Hier de binnenkant, de elastiek van de onderkant zit nog niet aan de bovenkant maar verder is het zoals ik het hoopte.
Here I put together the sleeve to create the bottom, unfortunately the parts of the sleeve that will not be the bottom have to be discarded. But that is all of the parts that will be gone, while using no new materials, so my planet-loving heart is happy.
De twee losgeknipte mouwen zijn zeker groot genoeg om de bodem van de tas te worden. De bodem is gewoon een ronde vorm. Ik heb een emmer als mal gebruikt om het mooi rond te krijgen.
The loop to hang the coat-bag (or maybe Bagoat?) is from the part of the sleeves used to close up the sleeves even further in a case of bad weather. I just stitched them together, in between two layers finishing up the zipper. The zipper was raw so it needed an extra layer.
Deze elementen, die de jas hanger vormen, komen van de mouwen. Je kon ermee de mouwen wat verder dicht trekken. Ik heb ze gewoon op elkaar gestikt. Weer een stukje van het originele materiaal kunnen gebruiken!
So this is the end result! The hood positioned like this means it still really looks like a jacket when hanging. I am happy it worked so well like this because this idea only formed when I was already cutting the coat up.
De jas-tas hangt nu op een mooi plekkie in onze slaapkamer. Zodat Ben er regelmatig aan herinnerd wordt. En ik heb er ook meer vrede mee, al is het wel een lelijke oranje vlek. Het is in ieder geval een functionele oranje vlek.
This was all that was leftover from the coat. Not too much, right? All I used for new materials was the stitching I used in my machine.
Dit zijn alle materialen die over zijn, ik ben erg tevreden dat ik geen nieuwe materialen heb gebruikt naast het stikgaren voor in de machine. De kleur had ik nog van een ander project.
(*) Marie Kondo, wij zijn hier thuis wel even in de ban geweest van haar methode. En als je, zoals zoveel, moeite hebt met de hoeveelheid spullen die je opgebouwd hebt dat is ze zeker de moeite van de aandacht even waard. Opruimen is atuurlijk mooi, maar ik vind dat we met zijn allen beter stil moeten staan bij de dingen die we kopen. We zouden ons moeten afvragen bij de dingen die we kopen of ze voor ons op de lange termijn ook nog een “spark of joy” brengen….
(*) Marie Kondo, a new living legend, I guess. But she likes tossing things away and I think we should be more caring about our products in the first place. Make sure you only get things you really want, so you will be able to store or display them in you house visibly. That way you can use what you own.